Door de ruiten van de Artothèque des Beaux-arts in Nantes zag ik een werk van de Franse tekenaar Aurélie Poux (1992 ). Aangezien ik deze kunstenaar al een tijdje online volg, herkende ik haar werk direct. Helaas hing maar één van haar werken in deze galerie en was deze toen ik langsliep, gesloten. Haar merkwaardige tekeningen die bijzonder mooi zijn uitgevoerd – en die mij altijd aan het werk van Jérôme Zonder doen denken (waarover ik eerder deze blog schreef) – hebben mij doen besluiten dieper op haar werk in te gaan
Grimmig pyjamafeestje
In Nantes zag ik het werk Soirée pyjama (2015) uit de serie Les Poupées, dat Poux o.a. in samenwerking met het British Museum maakte. Voor deze serie tekeningen heeft ze antieke objecten uit het museum met kinderen gecombineerd. In haar tekeningen laat ze de kinderen met de objecten spelen, ze als opdruk op hun T-shirt of als amulet dragen, of ze met elkaar versmelten. In bovenstaand werk houdt een groep kinderen een pyjamafeestje. Eén van de meisjes heeft een verzameling kleine (vruchtbaarheids-)beeldjes in haar handen, waar alle kinderen in spanning naar kijken. Het lijkt alsof er ieder moment iets staat te gebeuren. Die spanning wordt versterkt door Poux’ tekenwijze. Waar je het gebruik van schaduw en zachte (sfumato) overgangen zou verwachten, zijn ze nauwelijks aanwezig. Het maakt de tekening hard en zorgt ervoor dat ieder detail zichtbaar is. Haar oog voor detail is terug te zien in de uitgewerkte structuren van de nachtjaponnen en de haren van de kinderen. Het lijkt alsof je je in een opperste staat van paraatheid bevindt en je van ieder element bewust bent.
Kinderlijk serieus
Wat opvalt aan de kinderen in Poux’ werken, zijn hun vlekken, krassen, wonden of vervormingen aan lichaamsdelen. Het zijn kinderen die net als de beeldjes deels beschadigd of gebroken zijn. Ziekte, letsel en veroudering zijn thema’s die terugkeren in het oeuvre van de Franse kunstenaar. Na aan de kunstacademie in Nantes en deels in Londen te hebben gestudeerd, volgde ze cursussen psychologie in New York, waar ze inspiratie opdeed voor haar beeldend werk. Poux’ kiest ervoor thema’s aan te snijden die normaal gesproken liever vermeden worden. Door een stap buiten de werkelijkheid te zetten en de thema’s vanuit kinderspel te benaderen, probeert ze via een omweg alsnog over zaken als ziekte, veroudering en pijn te praten.
Speels
Om kinderen op een vriendelijke manier kennis te laten maken met de medische wereld, ontwikkelde de Française de educatieve tentoonstelling Le Pays du Soin (2018). Mondkapjes zijn plotseling in ganzensnavels veranderd en een konijnenknuffel heeft een verbandje om haar oor. In de tekeningen zijn het niet de kinderen die ziek zijn, maar hun knuffels en speelgoed die door de kinderen worden verzorgd. Persoonlijk vind ik ook deze tekeningen ietwat unheimisch. Misschien komt het, omdat ik als volwassene voorbij de speelse interpretatie kan denken. Ziekte en leed wil je zo ver mogelijk van kinderen vandaan houden, waardoor de tekeningen ongemakkelijk voelen om naar te kijken.
Schoonheid
Tot slot keer ik nog een keer terug naar de tekening uit de serie Les Poupées waarmee ik begon. Door voor objecten te kiezen die beschadigd, gebroken en verouderd zijn en deze te versmelten met kinderen die eveneens door ziektes, wonden of vlekken zijn aangetast, lijkt Poux een statement te maken. Want ondanks al die oneffenheden behoren de objecten uit het British museum tot de meest bewonderde objecten ter wereld. Dus ook al heeft iemand, wat wij in de volksmond ‘gebreken’ noemen, geeft de kunstenaar aan dat ziekte, verwonding of veroudering je niet minder waard of mooi maken.
Bekijk voor meer werk haar website: Dessins | Aurélie Poux | Paris (aureliepoux.com)
