Vorige week schreef ik een blog over de solotentoonstelling van Maarten Baas in Museum Voorlinden. Naast deze tentoonstelling is er ook een solotentoonstelling van Rogier Roeters in het museum te zien. Zijn tentoonstelling neemt één zaal van het museum in beslag en bestaat uit een installatie met maar liefst 2.500 tekeningen. Het zijn tekeningen die hij al jarenlang op Instagram (@rogierroeters) publiceert en nu in het echt bij elkaar hangen.
Soort van sorry maar ook weer niet
Voordat de bezoeker de tentoonstellingsruimte betreedt, wordt deze gewaarschuwd. De kunstenaar heeft op de muur een tekst geschreven, waarin staat dat de tentoonstelling schokkende beelden, seksuele thema’s en vulgair taalgebruik kan bevatten. ‘Soort van sorry, maar ook weer niet’ staat eronder; de benoemde thema’s zijn ten slotte het onderwerp van zijn werk. De tekst brengt je wel in verwarring. Waar musea normaal gesproken een formeel bordje plaatsen om de bezoeker te waarschuwen, is het nu de kunstenaar zelf die open kaart speelt en de kijker laat beslissen om verder te lopen of niet. Ik vraag mij gelijk af of zo’n handschrift minder serieus wordt of misschien wel moet worden opgevat, als een getypt bordje. Want is het niet gewoon de kunstenaar die zijn publiek vanuit een soort ongemak probeert te bespelen – ‘ga ik nu naar binnen of toch maar niet?’ – iets wat hij in feite met al zijn werken doet?
Struggles
Zodra je de tentoonstelling binnenwandelt lijken die waarschuwingswoorden in eerste instantie overbodig. Met felle kleuren en in een kinderlijke stijl heeft de kunstenaar herkenbare objecten en oppervlakkig gezien vrolijke voorstellingen getekend, die hier en daar met korte teksten zijn aangevuld. Pas als je goed gaat kijken zie je dat veel van zijn tekeningen niet voor kinderogen zijn bedoeld. Roeters is recht voor zijn raap. De onderwerpen zijn voor iedereen bekend, maar hoor je nauwelijks terug in alledaagse gesprekken. De kunstenaar draait er niet omheen en reageert in zijn werk impulsief op deze herkenbare taboes.
Zo heeft de kunstenaar een herkenbaar zakje chips weergegeven, waarbij hij de tekst van het zakje ‘bugles’ heeft aangepast voor het erop lijkende woordje ‘struggles’. Het woordje rijmt niet alleen op de originele merknaam, maar past ook binnen de context van het emotie-eten, waarnaar de verdere tekst verwijst die hij op de zak chips heeft geschreven: ‘Ik eet om mijn struggles te vergeten en mij ’n beetje naturel te voelen in deze gekke wereld.’ Hoewel Roeters impulsief en op een bijna kinderlijke tekenwijze te werk gaat, is zijn werk goed doordacht.
Speels serieus
Die kinderlijke tekenwijze zorgt voor eenvoud in Roeters werk, waarmee hij automatisch afstand oproept. Die afstand wordt nog eens versterkt doordat de kunstenaar met humor maatschappelijke kwesties – vaak taboes – aankaart. Zo herkent iedereen de blauwe viltstifttekening van een parkeerschijf, waar nu de tekst ‘even mijn angst parkeren’ staat.
Of de ‘pritt stift’ die in een ‘shit stift’ is veranderd, die enge gedachten in je hoofd laten blijven plakken.
En de pot Hero jam, die je laat twijfelen of iedereen nu een held of een loser is (of gewoon allebei).
Ook het potje doperwtjes van HAK, waar de kunstenaar met een kleine aanpassing ‘dopamine erwtjes’ van heeft gemaakt en iedere groene peulvrucht van een blij of verdrietig gezichtje heeft voorzien, behoeft weinig verdere uitleg. Roeters weet taboes op een lichte en toegankelijke manier aan te kaarten. De kijker wordt aangetrokken door de herkenbaarheid en speelse humor van het werk, om vervolgens hopelijk zelf na te denken over de serieuze en zwaardere boodschap die aan deze werken ten grondslag liggen.
De tentoonstelling Rogier Roeters soloshow, is nog t/m 24 september in Museum Voorlinden te zien.
